ŚW. ANZELM Z CANTERBURY
(1033-1109), benedyktyn francuskiego pochodzenia, arcybiskup, doktor Kościoła. Nazywany ojcem scholastyki i nabożeństwa do Serca Jezusowego.
ŚW. ALBERT WIELKI
(1200-1280), dominikanin, biskup i doktor Kościoła. Pius XII w encyklice Haurietis aquas mówi o nim, że ,,dobrze zasłużył się dla ugruntowania i rozwoju kultu Najświętszego Serca Jezusowego”.
ŚW. BERNARD Z CLAIRVAUX
(+1153), założyciel zakonu cystersów, kaznodzieja, doktor Kościoła. W sposób wyjątkowo głęboki mówił i pisał o miłości Chrystusa.
GUERRIO IGNY
(XII w.), uczeń św. Bernarda, w kazaniu na niedzielę palmową woła: „Błogosławiony bądź [Jezu], który pozwoliłeś przebić swoje ręce, nogi i bok, abym nie musiał szukać schronienia mego w otworach skalnych”.
ŚW. LUTGARDA Z TONGERN
(+1246), doświadczyła nadzwyczajnych łask mistycznych, ekstaz, wizji i zamiany serc. Na uwagę zasługuje zwłaszcza pierwsza w historii duchowości chrześcijańskiej wizja rany boku Chrystusowego, która doprowadziła Ludgardę do odkrycia Serca Jezusowego, a także do mistycznej zamiany serc: „Czego więc pragniesz?” – zapytał ją Jezus podczas wizji. „Pragnę Twego Serca” – odpowiedziała Ludgarda. A Chrystus na to: „To raczej ja żądam twego”. „Niech tak będzie, Panie – powiedziała Ludgarda – lecz dostosuj miłość twoją do miary mego serca i spraw, bym już w Tobie posiadała zawsze bezpiecznie serce moje pod Twoją opieką”.
ŚW. BONAWENTURA
(1221-1274), franciszkanin, teolog i mistyk, biskup, kardynał i doktor Kościoła. Jako wierny syn św. Stygmatyka z Asyżu, odznaczał się żarliwym nabożeństwem do męki Zbawiciela, co z kolei stanowiło przygotowanie do objęcia czcią Serca Jezusa.
ŚW. MECHTYLDA Z HACKEBORN
(+1299), w mistycznych wizjach rany boku i Serca Zbawiciela odkrywa symbol miłości jasnej i triumfującej.
ŚW. GERTRUDA WIELKA
(1256-1302), jako młoda mniszka, w wieku 26 lat dostąpiła nadprzyrodzonych wizji Serca Bożego, a sam Chrystus nazwał ją „Zwiastunką miłości Bożej”.
DOMINIKANIE Z COLMAR
(XIII-XIV), w swojej działalności kaznodziejskiej i duchowym doświadczeniu odwoływali się do Chrystusa ukrzyżowanego.
BŁ. HENRYK SUZO
(+1366 r.), wkłada w usta Zbawiciela świata następujące słowa: „Patrzcie na wszystkie serca i rozważajcie, czy chociaż jedno z nich było tak pełne miłości jak moje?”.
BŁ. DOROTA Z MĄTOWÓW
(1547-1594), rekluza, uważana jest za pierwszą czcicielkę Serca Jezusowego w Polsce.
HENRYK Z HERP
(XV w.), dziś mało znany mistyk, w ten sposób mówił o Sercu Jezusowym i Jego miłości: „Niech miła będzie dla nas zawsze wola Boża. Stawiajmy ją ponad wszystkim, skoro Serce Jezusa zostało zranione z miłości ku nam, abyśmy przez wzajemną miłość mogli wejść bramą Jego boku, aż do Jego Serca i tam złączyć całą naszą miłość z Jego Boską miłością”.
ŚW. BERNARDYN ZE SIENY
(1580-1444), franciszkanin, kaznodzieja. W jednym z kazań wołał: ,,Św. Jan Ewangelista napisał: Jeden z żołnierzy otworzył bok Jezusa. Otwarty bok otwiera serce, serce, które kocha aż do śmierci; jesteśmy zaproszeni do wejścia w tę niewypowiedzianą tajemnicę miłości, która skłoniła Go do zejścia na ziemię”.
ŚW. FRANCISZEK SALEZY
(1567-1622), biskup, doktor Kościoła, znany jako autor wiekopomnego dzieła Filotea.
BŁ. MARIA OD JEZUSA DELUIL-MARTINY
(+1884), założycielka zgromadzenia Córek Najświętszego Serca Jezusa. Beatyfikowana przez Jana Pawła II 22 października 1989 roku. Do swoich sióstr pisała: „Trzeba kochać Jezusa Chrystusa!”.
ŚW. JÓZEF SEBASTIAN PELCZAR
(+1924), biskup. W jego osobistej duchowości centralne miejsce zajmowała Eucharystia, miłość do Matki Przenajświętszej i umiłowanie Chrystusa w tajemnicy Jego Boskiego Serca i nieskończonej miłości, jaka z niego wypływa. 2 czerwca 1991 r. w Rzeszowie Jan Paweł II wyniósł go do chwały błogosławionych, a 18 maja 2003 r. w Rzymie – ogłosił świętym.
ŚW. FAUSTYNA KOWALSKA
(1905-1938), siostra ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia; apostołka Miłosierdzia Bożego, które jest jednym z przejawów miłości Bożej, będącej najgłębszą podstawą kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Siostrę Faustynę ogłosił błogosławioną Jan Paweł II w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, 18 kwietnia 1993 r., kanonizował zaś 30 kwietnia 2000 r.