„Odmawiajcie codziennie różaniec, aby wyprosić pokój dla świata”

Słowa Matki Bożej wypowiedziane w Fatimie 13 maja 1917 r.

(Wyjątki ze Statutu „Żywego Różańca”)

STATUT STOWARZYSZENIA „ŻYWY RÓŻANIEC”

„Żywy Różaniec” jest wspólnotą osób, które w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat i w wielkiej prostocie otaczają modli­tewną opieką tych, którzy najbardziej jej po­trzebują i są wskazani zwłaszcza w Papie­skich Intencjach Apostolstwa Modlitwy.

Modlitwa różańcowa, powszechnie znana i wielokrotnie polecana przez papieży, zyska­ła popularność dzięki wspólnotowej formie modlitwy, zainicjowanej przez sługę Bożą Paulinę Jaricot w Lyonie w 1826 r. Założone przez nią Stowarzyszenie Żywego Różańca zatwierdził papież Grzegorz XVI konstytu­cją Benedicentes Domino w 1832 r. W Polsce praktyka Żywego Różańca stała się znana już pod koniec XIX wieku.

Niniejszy statut ma służyć osobom zjed­noczonym we wspólnym odmawianiu różań­ca, by odkrywając głębię tej modlitwy i sięga­jąc do korzeni tej właśnie formy jej praktykowania, zyskiwali, za zachętą św. Jana Pawła II, „sposobność duchową i pedagogiczną do oso­bistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji” (RYM 3).

Stowarzyszenie to nosi nazwę „Różańca”, gdyż jego członkowie, podzieleni na grupy po dwadzieścia osób, odmawiają go codziennie, każdy jedną dziesiątkę, a także dlatego, że każda grupa składa się z tylu osób, ile jest tajemnic w różańcu.

Stowarzyszenie nazywa się „Żywym”, gdyż liczba osób, które się nań składają, niejako wprawia je w działanie poprzez ciągłe recytowanie modlitw, które czerpią swą skuteczność z rozważania tajemnic Jezusa i Maryi, czy to w celu nawrócenia grzeszników, czy doskonalenia sprawiedliwych. Zwie się je „Żywym”, gdyż ci, którzy go tworzą, są zastępowani przez kolejnych, gdy ci umierają, bądź gdy zeń odchodzą.

§1.

POSTANOWIENIA OGÓLNE

1. Żywy Różaniec jest prywatnym stowa­rzyszeniem wiernych o charakterze mo­dlitewnym i formacyjnym, działającym na terenie całej Polski.

(…)

§2.

ISTOTA I DUCHOWOŚĆ

1. Żywy Różaniec jest wspólnotą osób, z których każda zobowiązuje się do co­dziennego rozważania jednej tajemnicy różańcowej. Liczba osób we wspólnocie podstawowej odpowiada liczbie tajem­nic różańca świętego.

2. Zgodnie z pragnieniem założycielki Żywe­go Różańca, sługi Bożej Pauliny Jaricot, która chciała „uczynić różaniec modlitwą wszystkich” i „poprzez różaniec odnowić wiarę”, Żywy Różaniec podkreśla wspól­notowy charakter rozważania tajemnic różańcowych. Choć każdy z członków Ży­wego Różańca modli się tajemnicą, która jemu przypadła, w miejscu i czasie przez siebie wybranym, to jednak istotną dla Żywego Różańca jest więź modlitewna, rozumiana jako świadomość wspólnej modlitwy w podjętych intencjach.

3. Dla podkreślenia wspólnoty modlitwy członkowie Żywego Różańca, tam gdzie jest to możliwe, przynajmniej raz w mie­siącu zbierają się na wspólną modlitwę.

4. Zaleca się tworzenie ścisłych więzów między członkami Żywego Różańca, tak aby uwypuklić wspólnotowy charakter Kościoła.

5. W łączności z całym Kościołem Żywy Różaniec podejmuje jako główną inten­cję swoich modlitw intencje polecane przez papieża dla Apostolstwa Modlitwy, czyli Papieską Intencję Ogólną i Papie­ską Intencję Misyjną, oraz chętnie przyj­muje specjalne intencje polecane przez biskupa miejsca.

6. Mając na uwadze to, co zostało powie­dziane w ust. 1-3, zgodnie z zamysłem założycielki sługi Bożej Pauliny Jaricot program duchowy Żywego Różańca obejmuje:

1) wypraszanie miłosierdzia Bożego przez wstawiennictwo Maryi, Matki Bożej;
2) troskę o wzrost wiary w duszach ludz­kich;
3) krzewienie modlitwy różańcowej;
4) wspieranie misyjnej działalności Kościoła;
5) troskę o wierność nauczaniu Kościoła – za wzorem św. Dominika.

(…)

§4.

PRZYNALEŻNOŚĆ

1. Do Żywego Różańca może należeć każ­dy ochrzczony, który tego prawa nie zo­stał pozbawiony przez prawo kościelne.

2. Do Żywego Różańca przystępuje osoba przez wyrażenie swej decyzji wobec zelatora/zelatorki lub proboszcza czy mode­ratora parafialnego.

3. Ten, kto został przyjęty do Żywego Różań­ca, nie może być z niego usunięty, chyba że inaczej o tym mówi prawo kanoniczne.

4. Przynależność do Żywego Różańca nie wyklucza przynależności do innych sto­warzyszeń i ruchów o charakterze modli­tewnym, formacyjnym czy apostolskim.

§5.

ZADANIA I OBOWIĄZKI

1. Zadania i obowiązki członków Żywego Różańca:

1) codzienne rozważanie jednej wyzna­czonej tajemnicy różańca świętego; opuszczenie tej modlitwy nie sprowa­dza grzechu ciężkiego;

2) udział w miesięcznym spotkaniu forma­cyjnym połączonym ze zmianą tajemnic;

3) uczestnictwo w życiu sakramental­nym Kościoła;

4) rozszerzanie czci Najświętszej Maryi Panny przykładem życia i działalno­ścią apostolską, zwłaszcza przez krze­wienie modlitwy różańcowej;

5) odważne stawanie w obronie wiary;

6) udział w pogrzebie członka Żywego Różańca należącego do tej samej róży (koła);

7) kapłani należący do Stowarzyszenia ofiarowują raz w roku Ofiarę Mszy świę­tej w intencji Żywego Różańca;

8) osoby zakonne ofiarowują w tej samej intencji jedną Komunię świętą w roku.

2. Zadania i obowiązki zelatora/zelatorki:

1) troszczy się o prawdziwego ducha mo­dlitwy we wspólnocie;

2) czuwa nad pełnym składem osobo­wym róży (koła) oraz koordynuje co­miesięczną wymianę tajemnic;

3) zachęca członków do gorliwej działalno­ści apostolskiej, zwłaszcza wśród cho­rych i ubogich;

4) utrzymuje stałą łączność między ka­płanem odpowiedzialnym za Żywy Różaniec a różą (kołem) i między ró­żami (kołami);

5) odwiedza chorych członków róży (koła);

6) zbiera składki na Mszę świętą, dzieła charytatywne, misje i inne cele.

3. Zadania i obowiązki moderatora para­fialnego:

1) przyjmuje do Żywego Różańca i pro­wadzi Parafialną Księgę Żywego Ró­żańca;

2) dba o formację członków Żywego Ró­żańca;

3) prowadzi miesięczne nabożeństwa i podaje intencje na dany miesiąc;

4) zapowiada odpusty różańcowe;

5) współpracuje z moderatorem diece­zjalnym;

6) tam, gdzie istnieje Parafialna Rada Ży­wego Różańca, koordynuje jej pracę, dbając o współpracę wszystkich zelatorów.

(…)

§6.

PRZYWILEJE CZŁONKÓW ŻYWEGO RÓŻAŃCA

1. Każdy z członków Żywego Różańca, na podstawie przywileju udzielonego przez Stolicę Apostolską (Dekret Penitencjarii Apostolskiej z dnia 25.10.1967), może zy­skać odpust zupełny pod zwykłymi wa­runkami w dniu:

1) przyjęcia do Stowarzyszenia Żywego Różańca;

2) uroczystości Narodzenia Pańskiego;

3) uroczystości Zmartwychwstania Pań­skiego;

4) uroczystości Zwiastowania Pańskiego;

5) uroczystości Wniebowzięcia Najświęt­szej Maryi Panny;

6) wspomnienia Najświętszej Maryi Pan­ny Różańcowej;

7) uroczystości Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny;

8) święta Ofiarowania Pańskiego.

2. Uczestniczy w dobrach duchowych Za­konu Kaznodziejskiego.

3. Uczestniczy w obietnicach Najświętszej Maryi Panny dotyczących tych, którzy odmawiają różaniec.

4. Wszyscy członkowie Żywego Różańca są otoczeni modlitwą pozostałych członków Żywego Różańca, tak za życia, jak i po śmierci.

Każda z czterech części Pełnej Modlitwy Różańcowej składa się z pięciu Tajemnic:

Radosna (odmawiana w poniedziałek i sobotę)

1. Zwiastowanie Maryi, iż jest matką Syna Bożego.
2. Nawiedzenie świętej Elżbiety.
3. Narodzenie Pana Jezusa.
4. Ofiarowanie Jezusa w świątyni.
5. Odnalezienie Pana Jezusa wśród uczonych w świątyni.

Światła (odmawiana w czwartek)

1. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie.
2. Objawienie Siebie na weselu w Kanie.
3. Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia.
4. Przemienienie na górze Tabor.
5. Ustanowienie Eucharystii.

Bolesna (odmawiana we wtorek i piątek)

1. Modlitwa Pana Jezusa w Ogrodzie Oliwnym (Ogrójcu).
2. Biczowanie Pana Jezusa.
3. Ukoronowanie koroną z cierni.
4. Dźwiganie krzyża przez Pana Jezusa.
5. Śmierć na krzyżu.

Chwalebna (odmawiana w środę i niedzielę)

1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa.
2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa.
3. Zesłanie Ducha Świętego.
4. Wniebowzięcie Maryi.
5. Ukoronowanie Maryi na Królową Nieba i Ziemi.

Historia Różańca świętego

Pierwszą i najstarszą modlitwą chrześcijan jest modlitwa, której nauczył sam Jezus – „Ojcze nasz”. Dlatego też pierwsze reguły zakonne zobowiązywały mnichów do wielokrotnego powtarzania właśnie tej modlitwy. Na przykład reguła benedyktyńska jeszcze w XI wieku nakazywała braciom zakonnym codziennie odmawiać 150 razy „Ojcze nasz” na wzór kapłańskiego oficjum złożonego ze 150 psalmów.

Pozdrowienie anielskie

Od pierwszych wieków chrześcijaństwa odczuwano także potrzebę proszenia o wstawiennictwo Najświętszą Maryję Pannę. Dlatego w XII wieku utrwalił się w Kościele zwyczaj odmawiania pozdrowienia, którym w scenie zwiastowania Anioł przywitał Maryję. Z czasem dodano do nich słowa wypowiedziane przez świętą Elżbietę w czasie nawiedzenia. Obecna forma „Zdrowaś Maryjo” ostatecznie ukształtowała się w XV wieku. Zatwierdził ją Pius V w 1566 roku. Z czasem do modlitwy „Ojcze nasz” zaczęto dodawać „Zdrowaś Maryjo”. I tak te dwie modlitwy dały początek różańcowi.

Prośba Maryi

Za ojca Różańca świętego uważa się św. Dominika, któremu miała się objawić Matka Najświętsza i przykazać rozpowszechnianie tej modlitwy na całym świecie. Nie był to jednak Różaniec w dzisiejszej formie.

Skuteczna broń

Różaniec stał się dla św. Dominika skuteczną bronią w walce z herezją albingensów. Legenda głosi, że to właśnie w czasie jednej z jego wypraw, w trakcie której zwalczał tę herezję, zrodziła się modlitwa różańcowa. Pomimo postów i modlitw posługa św. Dominika nie przynosiła owoców. Wówczas objawiła się Matka Boża i poleciła Dominikowi, by nie tylko głosił kazania, lecz by połączył je z odmawianiem tzw. Psałterza Maryi, czyli 150 Zdrowaś Maryjo i 15 Ojcze nasz. Od tej pory św. Dominik przeplatał swoje nauki modlitwą różańcową, w której rozważał wraz ze słuchaczami treści zawarte w głoszonych naukach.

Tajemnice różańcowe

Ostateczny kształt modlitwy różańcowej ustalił się w XV dzięki dominikaninowi Alamusowi a la Roche (1428-1475). On ustalił liczbę 150 „Zdrowaś Maryjo” na wzór 150 psalmów, które podzielił na dziesiątki poprzeplatane modlitwą „Ojcze nasz”. Dla rozpowszechniania tej modlitwy założył pierwsze bractwo różańcowe. Dzięki zakonowi dominikańskiemu modlitwa różańcowa już w XV wieku stała się znana w całym Kościele. Dopiero po pięciu wiekach Papież Jan Paweł II wprowadził zmiany w różańcu, dodając do tajemnicy radosnej, bolesnej i chwalebnej tajemnicę światła. Uczynił to w październiku 2002 r. ogłaszając Rok Różańca.

Święto Matki Bożej Różańcowej

Modlitwa różańcowa bardzo szybko zyskała aprobatę Kościoła i była traktowana jako oręż przeciw wrogom wiary. Jednym z przykładów skuteczności tej modlitwy była zwycięska bitwa morska pod Lepanto w 1571 roku. Zwycięska bitwa zatrzymała inwazję muzułmanów na Europę. W dowód wdzięczności Wenecjanie nowowybudowanej kaplicy dziękczynnej napisali: „Non virtus, non arma, non duces, sed Mariae Rosiae victores nos fecit”, „Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale Maria różańcowa dała nam zwycięstwo”. Pius V, świadom, komu zawdzięcza cudowne ocalenie Europy, uczynił dzień 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej.

Październik miesiącem różańca

Papież Klemens XI po zwycięstwie odniesionym nad Turkami pod Belgradem, w 1716 roku, rozszerzył święto Matki Bożej Rożańcowej na cały Kościół. W roku 1885 papież Leon XIII polecił odmawiać Różaniec przez cały październik i wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie „Królowo różańca świętego módl się za nami”.

Do rozpropagowania Różańca przyczyniła się też sama Maryja. W swoich objawienia w Lourdes, Fatimie i w polskim Gietrzwałdzie wzywała do modlitwy różańcowej.

Róże Żywego Różańca

1. pw. św. Anny

zelatorka: Stawarz Beata

2. pw. św. Jana Pawła II

zelatorka: Pisarz Helena

3. pw. św. Faustyny Kowalskiej

zelatorka: Żmuda Maria

4. pw. św. Rity

zelatorka: p. o. Rymowicz Zofia

5. pw. św. Hiacynty Marto

        zelatorka: Dziedzic Maria

6. pw. św. Matki Teresy z Kalkuty

        zelatorka: Nosal Renata

7. pw. św. Maksymiliana Kolbe

zelator: Lis Stanisław

8. pw. św. Franciszka

zelator: Smulski Roman